Branding is zeg maar echt mijn ding

Ken je dat gevoel dat je soms meer van kinderen kan leren dan van volwassenen? Ik kan uren kijken naar het gedrag van kleine kinderen, voornamelijk vanwege de eerlijkheid en creativiteit van hun handelingen. Sociale normen en conventies zitten nog niet in de weg, er is alleen pure verbeelding. Een groot aantal fundamentele keuzes maak je veel makkelijker na het observeren van het gedrag van kinderen. Toen mijn oudste zoon drie jaar oud was hield hij van stickers plakken. Ik ben ervan overtuigd dat stickers plakken een eerste levensbehoefte is voor kleine kinderen. Deze keer zat het lesje in: ‘de kunst van het weten wanneer je moet stoppen’. Dit is niet echt een concept dat een driejarige snapt. Ik kan me herinneren dat ik opmerkingen maakte in de trant van “esthetisch gezien zit deze sticker misschien niet op de allermooiste plaats van het vel papier”, of “je hebt al tien autootjes boven elkaar op deze pagina geplakt, een boompje of een verkeerslicht zou nu leuk zijn.” ...

Ik vond het sowieso al een klotewinkel. Een aantal jaren geleden kocht ik er een zak Frolic hondebrokken voor de oppashond van een vriend die op vakantie was. Ik ben een kattenmens en ik heb niet zo veel op met honden. Honden stinken en zijn voornamelijk dom en volgzaam. Alleen de exemplaren met een eigen mening – de hondsdolle – vind ik de moeite van de aai over de bol waard, maar ik dwaal weer eens af. Bij de kassa stond een vrouw achter me die vroeg of ik een hond had. Ik ben altijd in voor een dolletje en in die tijd bestond bij mij nog het idee dat reclamecreatieven zich altijd konden verschuilen achter een vorm van ontoerekeningsvatbaarheid, dus ik dacht ik speel het even mee. Ik antwoordde haar dat ik geen hond had – want kattenmens blablabla – maar dat ik weer gestart ben met het ‘Frolic-dieet’. Ik voegde daaraan toe dat ik het eigenlijk niet zou moeten doen want de vorige keer belandde ik in het ziekenhuis, maar terwijl ik op de intensive care wakker werd met sl...