Doorgaan naar hoofdcontent

Heej! Opletten!

Je hoort het vreemd genoeg nog te vaak: bedrijven die het gebruik van sociale media op kantoor verbieden. Uit onderzoek blijkt dat 54% van de bedrijven sociale netwerken zoals Facebook, Twitter en Hyves compeet afschermen op de werkplek, terwijl een 35% op een of andere manier het gebruik gelimiteerd heeft. Dan blijft dus slechts 11% van alle bedrijven over die helemaal geen restricties op het interne netwerk heeft doorgevoerd. Dat percentage is stuitend laag en dit fenomeen hebben we al eerder gezien.

Nog niet zo heel lang geleden was iets soortgelijks aan de hand met het gebruik (toen nog 'privégebruik' genoemd) van diensten zoals Hotmail, Google en Yahoo op de werkplek. Een aantal jaren daarvoor werd zelfs het hele internet gebanned van de werkplek. En het zijn niet alleen bedrijven die constant de rem erop trekken, ook op scholen verbieden docenten mobieltjes in het klaslokaal vanwege de internettoegang die zo'n beetje alle toestellen tegenwoordig hebben.

Als we hier op inzoomen valt te constateren dat sociale media verbieden op de werkplek hetzelfde is als het internet verbieden. Of de telefoon verbieden omdat je wel eens een privégesprek zou kunnen voeren. Of zelfs het verbieden van pen en papier, want je zou wel eens een notitie kunnen maken die niet werk- (of school-)gerelateerd is. Je geeft hiermee een heel erg fout signaal af aan de aankomende generatie werknemers.

"Mensen die op het werk het internet privé gebruiken - met een redelijke limiet van minder dan 20% van hun totale kantoortijd - zijn ongeveer 9% productiever dan mensen die dat niet doen", beweert Dr. Brent Coker van de Department of Management and Marketing aan de universiteit van Melbourne. Meer resultaten van zijn sociale media-studie zijn hier te vinden.

Het docentenvoorbeeld levert een interessant dilemma op om nog even bij stil te staan. Vandaag de dag zijn er telefoons die ringtones bevatten met zo'n hoge geluidsfrequentie dat ze door de leraar helemaal niet meer waargenomen kunnen worden. Alleen studenten met 'jonge oren' kunnen ze horen. Maar is dit wel een technologische vraag of probleem? Of eerder een historisch probleem dat docenten al hebben sinds dat er lesgegeven wordt? Of een student nou fluistert, dagdroomt, slaapt, een krabbel op een stukje papier doorschuift, of sms't. Het is allemaal hetzelfde. De gemiddelde leraar dringt gewoon niet tot de leerling door en heeft de grootste moeite de aandacht van zijn studenten vast te houden.

Je zou kunnen zeggen dat het belang van 'opletten' er vanaf de schoolbanken is ingeramd. Dat sommige ondernemers of  managers daar nu nog steeds naar handelen door het nieuwe web buiten de poorten van het bedrijf te houden, is zowel triest als te begrijpen. Ze weten niet beter.

De aandacht van de student vasthouden blijkt historisch moeilijk. Die van de werknemer blijkbaar ook. Op de taak van de docent of de afdelingsmanager hoeven we dus niet per se jaloers te zijn. Hoewel de echte briljante leermeesters en leiders die iedere eeuw hadden, die hadden daar eigenlijk helemaal niet zo veel moeite mee.

Als je de hedendaagse technologie op afstand houdt of zelfs verbiedt, lost dit dan echt je probleem op?


Reacties

Tim Vergeer zei…
Begin alinea 3: "als we hierop inzoomen", ik weet wel waar ik in dit artikel op wil inzoomen ;)

On topic: bedrijven moeten zich realiseren dat ze dergelijke ontwikkelingen als social media niet kunnen tegenhouden (de medewerker die echt wil pakt wel zijn smartphone) en zich beter kan concentreren op hoe ervoor te zorgen dat de medewerker (onbewust) geen schade aan het bedrijf berokkend. Voorlichting is het keyword.

En vergeet niet, social media kan, mits onder de juiste omstandigheden, ook een bron van inspiratie, motivatie en ondersteuning zijn. Focus daar op en de tijd die eraan besteed wordt betaald zichzelf dubbel en dwars terug.
Tom zei…
Verdorie, artikel gelezen, maar niets opgeslagen. Te zeer afgeleid door fto. Had ik vroeger in de schoolbanken ook al... concentratieproblemen.

Ciao,
Tom

PS Je werknemer is geen kind. Is dat wel het geval, zou ik op zoek gaan naar andere werknemers. Verboden (in welke hoedanigheid dan ook) zijn eigenlijk niet meer van deze tijd.
Danny Valize zei…
Ha Tim en Tom, bedankt voor jullie reacties. Voorlichting is inderdaad key maar helaas komt het meestal niet zover. Veel managers staan er niet open voor omdat angst voor het onbekende nog steeds regeert. Het is ook niet gek dat in bijna alle gevallen die wij tegenkomen de schreeuw om openheid en deelbaarheid vanaf de werkvloer komt.

Waar zou jij dan 't liefs op inzoomen Tim?
Anoniem zei…
eeehm.. ik word afgeleid... waar gaat deze post over?

ik blijf afgeleid worden...

ben jaloers dat jij zo'n juffrouw hebt. Welke school is dat? mag ik nablijven?
Danny Valize zei…
@R3d8uII hm ja bij nader inziens is 't plaatje boeiender dan de tekst eronder :-)

Populaire posts van deze blog

Nep of echt. Kun je ’t nog volgen?

Populariteit op Twitter is volgens bepaalde opvattingen gebaseerd op hoeveel volgers je hebt. Hoe meer volgers hoe beter, want des te groter je bereik. Juist vanwege deze veronderstelling doen mensen extreme dingen om hoge aantallen volgers te krijgen. Het kopen van twittervolgers, bijvoorbeeld. Maar wie zijn dan die ‘mensen’ die je bereikt? En gaat het eigenlijk nog wel om wie de grootste heeft? Fake In een recent artikel van Digital MusicNews staat dat zo’n 73% van Lady Gaga’s twittervolgers fake of inactief zijn. Ook CDA-leider Sybrand van Haersma Buma viel onlangs door de mand met 82% nepvolgers . En van Marco Borsato’s volgers zou 73% nep zijn. Bij celebs is dit geen ongebruikelijke fenomeen. Hoge volgersaantallen zijn indrukwekkend, maar als we geloofwaardigheid op Twitter baseren op volgers, wie telt dan mee? En wat is een account nog waard als blijkt dat het volgersaantal voor het grootste gedeelte bestaat uit gekochte volgers? StatusPeople Nepaccounts zijn

99designs - kun je wel tellen?

De zelfverklaarde ‘grootste marktplaats voor grafisch ontwerp ter wereld’ 99Designs opende onlangs een Nederlandse site . Persoonlijk ken ik niet veel ondernemers die zich aan deze vorm van crowdsourcing wagen om zich een huisstijl aan te laten meten. Gelukkig maar, want de rekensom klopt gewoon niet. Kijken we naar de getallen dan slaat het crowdsourcen van designs nergens op. Kom ik zo op terug. Het idee van diensten zoals 99Designs is dat je geen ontwerper inhuurt maar een ontwerpwedstrijd uitschrijft. Vervolgens ontvang je tientallen of honderden designs, je pikt de beste eruit en je betaalt de ‘winnende’ ontwerper. Zo’n 99Designs faciliteert deze wedstrijdjes via web-based platforms. Een verleidelijk concept in vele opzichten, waaronder de misvatting dat meer keuze ook meer waarde betekent en dat het vaag doet denken aan het soort sociale revolutie waar de populaire tech- en mediablogs over hypen. Reken even mee In de designcommunity wordt gesproken over hoe sle

Tien vreemde opmerkingen van klanten

"Mijn vrouw vindt het niet zo mooi." Ik begrijp dat je bevestiging zoekt maar als je de mening van je vrouw, je buurvrouw of de groenteboer echt belangrijk vindt, betrek ze dan in het hele ontwikkelingsproces. Laten we met deze nieuwe stakeholders volgende week een nieuwe afspraak plannen om de briefing, de strategie en alle uitdagingen nog eens onder de loep te nemen. Dan ben ik erg benieuwd naar hun mening en bijdrage. "We vonden jullie portfolio helemaal top. Kunnen jullie voor ons niet iets bedenken wat meer lijkt op wat je hebt bedacht voor Klant X?" Het is grappig dat je dat vraagt want we proberen juist het tegenovergestelde. We kijken naar de individuele behoeften van elke klant om vervolgens met een unieke oplossing op de proppen te komen. Het is zelfs nog grappiger dat je Klant X er nou net uitpikt omdat ze aanvankelijk erg twijfelden over de door ons voorgestelde aanpak. Uiteindelijk heeft het geweldig voor hen uitgepakt. Laten we ons dus niet druk ma