Wanneer iemand praat over z’n werk, dan zegt hij dingen als ‘grenzen verleggen’ of ‘de wereld veranderen’. Ik heb dat ook gedaan (alsnog mijn oprechte excuses daarvoor). Naarmate ik ouder word denk ik dat ik gewoon goed werk wilde maken. Het is alleen spijtig dat dat vaak moet gebeuren in te weinig tijd. Zat je ooit tegen een deadline aan terwijl je van tevoren al wist dat je het eigenlijk niet ging redden? Ik durf te wedden dat je maar nèt op tijd klaar was, of misschien net niet.
Tijd is buigzaam, heb ik onlangs weer eens gemerkt. Je kunt bijna alles veel sneller doen, met verbazingwekkend weinig kwaliteitsverlies. Leg jezelf eens belachelijke deadlines op. Rond sneller af dan je gewend bent, neem wat afstand en kijk gewoon eens wat je hebt gecreëerd. Met de tijd die je je hebt bespaard kun je alsnog de boel fijnslijpen of aanvullen, mocht je dat nog nodig vinden. Ik voorspel je dat je output niets afdoet aan het originele idee dat je had.
Hetzelfde geldt voor het uitwerken van twee verschillende denkrichtingen. Het is behoorlijk listig om twee concepten tegelijkertijd volledig uit te werken. Kies er één, of je komt nergens. Achteraf overweeg je dat andere idee nog maar eens.
Soms is stilstaan sneller. Er is veel te zeggen voor verandering, dus hoppen we snel van links naar rechts zonder dat we daar echt iets mee opschieten. Net als bij de kassa in de supermarkt: veel geschuifel en gewissel, maar uiteindelijk raak je alleen maar verder achterop.
Reacties
:-)