Doorgaan naar hoofdcontent

Wie zegt ‘t voor(t)?


Om een goed idee bekend te krijgen bij het grote publiek moet iemand het verspreiden. In donkere tijden (zeg maar zo’n tien jaar geleden) was adverteren de enige manier om je ideeën of spullen op grote schaal aan de man te brengen. Hoe meer geld je erin pompte, hoe meer je rommel werd blootgesteld aan het publiek.

Vandaag de dag is het de absolute natte droom van de zwetende marketeer om de boodschap viraal, oftewel gratis, oftewel via tovenarij verspreid te krijgen. Want dan gaat het tenslotte vanzelf en snel. *kuch*

Maar wat interessant is maar vaak wordt vergeten is dat verschillende producten en ideeën ook door verschillende groepen mensen worden verspreid. Er is nou eenmaal geen professionele vereniging van ideeënverspreiders, met voor de rest allemaal passievelingen.

Als je authentieke kleine Italiaanse restaurantje ineens immens populair wordt dan komt dat door al dan niet professionele recensenten. Mensen die niets liever doen dan praten over de ultieme smaakbeleving, de creatiefst gepresenteerde gerechten en de allerbeste locaties. Zij zorgen voor de buzz.
Als de trafficcurves van jouw site of blog ineens als een dolle omhoog schieten doordat je wordt opgpikt door de internet-elite, kun je er ook donder op zeggen dat je idee wordt verspreid. Allemaal vrij voor de hand liggend natuurlijk.

Maar wat doe jíj eraan? Heb je onderzocht welk deel van je gebruikers de praters zijn? Is het afstemmen van al je ontwikkeling en communicatie-inspanning op de behoefte van juist díe kleine groep überhaupt mogelijk? Of hoe weet je of je de groep mensen die wel over jouw concurrent praten niet verwart met de mensen die jíj moet zien te bereiken? Dat zou wel eens niet dezelfde tribe kunnen zijn.

De voornaamste reden waarom een idee niet verspreidt of waarom een bedrijf niet groeit is omdat ze geen toegewijde groep aanhangers hebben die ‘het voort zeggen’. Als je iedereen hetzelfde behandelt doe je niets om de kans op het mobiliseren van superpromoters te verhogen.

De eerste vraag die je moet stellen aan iemand die niet tevreden is over de wijze of snelheid waarop zijn idee wordt verspreid is: “Wie is het wie over je zou moeten praten?” Als hij dat niet weet is het vrijwel zeker dat het niet vanzelf gebeurt. Maar als hij slim omgaat met het vinden, verleiden en verrukken van de groep mensen met een gemiddelde verspreidbereidheid is het in ieder geval geen vergeefse moeite.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Nep of echt. Kun je ’t nog volgen?

Populariteit op Twitter is volgens bepaalde opvattingen gebaseerd op hoeveel volgers je hebt. Hoe meer volgers hoe beter, want des te groter je bereik. Juist vanwege deze veronderstelling doen mensen extreme dingen om hoge aantallen volgers te krijgen. Het kopen van twittervolgers, bijvoorbeeld. Maar wie zijn dan die ‘mensen’ die je bereikt? En gaat het eigenlijk nog wel om wie de grootste heeft? Fake In een recent artikel van Digital MusicNews staat dat zo’n 73% van Lady Gaga’s twittervolgers fake of inactief zijn. Ook CDA-leider Sybrand van Haersma Buma viel onlangs door de mand met 82% nepvolgers . En van Marco Borsato’s volgers zou 73% nep zijn. Bij celebs is dit geen ongebruikelijke fenomeen. Hoge volgersaantallen zijn indrukwekkend, maar als we geloofwaardigheid op Twitter baseren op volgers, wie telt dan mee? En wat is een account nog waard als blijkt dat het volgersaantal voor het grootste gedeelte bestaat uit gekochte volgers? StatusPeople Nepaccounts zijn

99designs - kun je wel tellen?

De zelfverklaarde ‘grootste marktplaats voor grafisch ontwerp ter wereld’ 99Designs opende onlangs een Nederlandse site . Persoonlijk ken ik niet veel ondernemers die zich aan deze vorm van crowdsourcing wagen om zich een huisstijl aan te laten meten. Gelukkig maar, want de rekensom klopt gewoon niet. Kijken we naar de getallen dan slaat het crowdsourcen van designs nergens op. Kom ik zo op terug. Het idee van diensten zoals 99Designs is dat je geen ontwerper inhuurt maar een ontwerpwedstrijd uitschrijft. Vervolgens ontvang je tientallen of honderden designs, je pikt de beste eruit en je betaalt de ‘winnende’ ontwerper. Zo’n 99Designs faciliteert deze wedstrijdjes via web-based platforms. Een verleidelijk concept in vele opzichten, waaronder de misvatting dat meer keuze ook meer waarde betekent en dat het vaag doet denken aan het soort sociale revolutie waar de populaire tech- en mediablogs over hypen. Reken even mee In de designcommunity wordt gesproken over hoe sle

Tien vreemde opmerkingen van klanten

"Mijn vrouw vindt het niet zo mooi." Ik begrijp dat je bevestiging zoekt maar als je de mening van je vrouw, je buurvrouw of de groenteboer echt belangrijk vindt, betrek ze dan in het hele ontwikkelingsproces. Laten we met deze nieuwe stakeholders volgende week een nieuwe afspraak plannen om de briefing, de strategie en alle uitdagingen nog eens onder de loep te nemen. Dan ben ik erg benieuwd naar hun mening en bijdrage. "We vonden jullie portfolio helemaal top. Kunnen jullie voor ons niet iets bedenken wat meer lijkt op wat je hebt bedacht voor Klant X?" Het is grappig dat je dat vraagt want we proberen juist het tegenovergestelde. We kijken naar de individuele behoeften van elke klant om vervolgens met een unieke oplossing op de proppen te komen. Het is zelfs nog grappiger dat je Klant X er nou net uitpikt omdat ze aanvankelijk erg twijfelden over de door ons voorgestelde aanpak. Uiteindelijk heeft het geweldig voor hen uitgepakt. Laten we ons dus niet druk ma