Ik baal ervan dat jij niet op Twitter zit.

En ik baal ervan dat als je wèl op Twitter zit dat je je verschuilt achter en bedrijfsnaam of een logo. En ik erger me al helemaal groen en geel aan auto-tweets. In dan in het bijzonder aan auto-DM's. Jak.

Waarom?

Mensen zijn van nature sociale dieren. We hebben interactie nodig. Sociale integratie staat op de derde plek op Maslow's lijstje, direct na fysiologische behoeften en de behoefte aan veiligheid. De meesten onder ons zijn al blij als ze in staat zijn te ‘connecten’ met mensen die ze daadwerkelijk kennen. Maar dat is net zoals in een klein dorp wonen voordat de fiets werd uitgevonden. Veilig en voorspelbaar. En ook verstikkend en met weinig ruimte voor creatieve ontplooiing.

Van alle sociale netwerken is Twitter het spannendst vanwege de complete willekeur. De willekeur van verbindingen, berichten en gebeurtenissen. Het schakelt barrières van tijd, plaats, status of ras compleet uit. Mensen volgen elkaar omdat ze elkaar interessant vinden. Zo simpel is het.

Berichten van 140 tekens kunnen echt een openbaring zijn. Ze laten de grappige, grootmoedige, saaie, egoïstische, maffe, gemene of geweldige kanten van mensen zien en daar is geen ontkomen aan. Want onze stroom van tweets is voor iedereen zichtbaar en is tegenwoordig zelfs een van de eerste zaken die te zien is in de Google-resultaten als we naar iemand zoeken.

Ik weet het, ‘t gaat ver, maar ik heb er ongelofelijk de pest in dat jij niet op Twitter zit. Waarom? Omdat jij een uniek mens bent en misschien wel zonneschijn en lol in mijn leven brengt. Hoe kan ik je ooit ‘ontmoeten’ als je niet in mijn contactcirkel, niet op Twitter zit? Dat kan dus niet. Ik erger me rot omdat ik je mis.

Want nieuwe vrienden maken is geweldig. Tegen nieuwe ideeën aanlopen ook. De ballen uit m’n broek lachen al helemaal. Een fragmentje uit iemands leven opvangen en je er een beeld bij vormen is ronduit spannend. En dan dat delen. Delen is het mooiste dat er is. Dit alles komt doorgaans alleen beschikbaar tijdens het bezoeken van een feestje (met het risico dat het een saai feestje is) terwijl je wacht om aan een interessant persoon voorgesteld te worden. Totdat je jezelf uiteindelijk naar huis sleept na een ontmoeting met die ene semi-interessante persoon als magere traktatie.

Niet alleen kunnen we ons op Twitter tijdsonafhankelijk verbinden met een gigantische verscheidenheid aan (echte!) mensen, we kunnen zelfs gesprekken met ze voeren en zien hoe zij de interactie aangaan met anderen. En we kunnen merken hoe ze op ons reageren zonder dat de façade van beleefdheid in de weg zit.

Je kan jezelf zijn, met je eigen ideeën en meningen en direct zien voor wie dat relevant of interessant is. En als dat zo is, dan is dat zelden omdat iemand probeert verfijnd over te komen. Het is ook niet omdat ze vinden dat ze hun best moeten doen om beleefd te blijven. Want het zijn vreemden. Niemand heeft nog een appeltje met je te schillen. Niemand die je nog van school kent. Geen tante Annie die je afkeurende blikken geeft. Je bent vrij om jezelf te zijn.

Sommigen zeggen dat Twitter een virtuele wereld is. Ik vind het meestal veel echter en authentieker dan de vele oppervlakkige gesprekken die mensen in real life met elkaar voeren.

Dus als je nog niet op Twitter zit, ga dan nu aan de slag en beroof ons niet van de kans je te leren kennen. Als je wel al op Twitter zit, verschuil je dan alsjeblieft niet achter een corporate identity. En als je auto-tweet: get real! Auto-tweeten is hetzelfde als een opname van jezelf naar dat feestje sturen en hopen dat er iemand op je af komt. Dat gaat 'm dus niet worden.

Deze post is opgedragen aan iedereen die me ooit heeft gevraagd wat ik in godsnaam zo geweldig vind aan Twitter.

Twexit,
D.