Doorgaan naar hoofdcontent

Het grote idee

Begrijp me niet verkeerd, reclamecreatieven houden van goede ideeën. Dat verandert niets aan het feit dat ideeën allesbehalve schaars zijn. In luttele uren crowdsource of #dtv je tegenwoordig 200 ideeën bij elkaar. Dat je daarbij eerst door een hoop bagger moet akkeren om er één potentieeltje uit te kunnen vissen wordt vaak vergeten, maar dat terzijde.

Grote bureau’s praten graag over ‘the big idea’. The big idea is namelijk het unieke wondermiddel voor verwende klanten. De wederzijdse honger naar de ultieme kooplustopwekker lijkt niet te stillen en de gemakkelijk te verkopen schijnideeën gaan daarom als zoete broodjes over de toonbank. De rauwe, in-your-face ideeën herkennen we allemaal. De meeste mensen zijn echter niet in staat om een Paarse Koe van een kutidee te onderscheiden. De vele prijzenfestivals die de sector rijk is pretenderen dit te ondervangen, maar ze belonen doorgaans eerder nieuwigheid dan effectiviteit.

Hier aan de wand prijkt de spreuk “nog beter dan een goed idee, is een goed uitgewerkt idee”. En niet onterecht, want in de executie zit meestal de werkelijke uitdaging. Juist hier ligt het gevaar van compromis op de loer en dat maakt de uitvoeringsfase een bruut slachthuis voor briljant werk. Groot denken vereist gewaagde acties. De klant verlangt het eerste maar vreest echter het laatste. Lee Clow drukte het al eens gevat uit: “Dearest Client, you don’t need a more fearless agency. You need a more fearless you.”

Het is dus meestal niet het bureau maar de afnemer die een goed idee de nek omdraait. Al dat geneuzel over executie, planning en logistiek vindt men aan klantzijde best wel praktisch, maar meestal niet bijster opwindend. Het lot van het type klant dat voor de quick-fix gaat ligt uiteindelijk in de handen van de bureaus die ‘big ideas’ blijven propageren. Of ze dat nu uiteindelijk ook werkelijk zijn of niet. 

Fotocredits: georgelois.com

Reacties

Liane Kusters zei…
Vaak waar wat je zegt over het 'no guts no glory'-effect van de klant, maar laatst heb ik het ook andersom meegemaakt. Een klant met een hele duidelijke briefing en een alom gewaardeerd en gerespecteerd bureau dat de plank volledig mis sloeg. En nee, ze hadden er niet een groepje stagiaires op gezet. De grote jongens zelf hadden het concept bedacht (en uitgewerkt). Da's best apart om te zien.
Danny Valize zei…
Zeker apart en dat kan natuurlijk ook altijd. Toegegeven, ik ben ook niet altijd even scherp, maar we maken het op dit moment in ieder geval vaak mee. "Wij verwachten van jullie niets minder dan out-of-the-box". Vervolgens moet je vechten om het behoud van het concept, want daar wordt van alle kanten de ruwe kantjes afgeknabbeld.

Populaire posts van deze blog

Nep of echt. Kun je ’t nog volgen?

Populariteit op Twitter is volgens bepaalde opvattingen gebaseerd op hoeveel volgers je hebt. Hoe meer volgers hoe beter, want des te groter je bereik. Juist vanwege deze veronderstelling doen mensen extreme dingen om hoge aantallen volgers te krijgen. Het kopen van twittervolgers, bijvoorbeeld. Maar wie zijn dan die ‘mensen’ die je bereikt? En gaat het eigenlijk nog wel om wie de grootste heeft? Fake In een recent artikel van Digital MusicNews staat dat zo’n 73% van Lady Gaga’s twittervolgers fake of inactief zijn. Ook CDA-leider Sybrand van Haersma Buma viel onlangs door de mand met 82% nepvolgers . En van Marco Borsato’s volgers zou 73% nep zijn. Bij celebs is dit geen ongebruikelijke fenomeen. Hoge volgersaantallen zijn indrukwekkend, maar als we geloofwaardigheid op Twitter baseren op volgers, wie telt dan mee? En wat is een account nog waard als blijkt dat het volgersaantal voor het grootste gedeelte bestaat uit gekochte volgers? StatusPeople Nepaccounts zijn

99designs - kun je wel tellen?

De zelfverklaarde ‘grootste marktplaats voor grafisch ontwerp ter wereld’ 99Designs opende onlangs een Nederlandse site . Persoonlijk ken ik niet veel ondernemers die zich aan deze vorm van crowdsourcing wagen om zich een huisstijl aan te laten meten. Gelukkig maar, want de rekensom klopt gewoon niet. Kijken we naar de getallen dan slaat het crowdsourcen van designs nergens op. Kom ik zo op terug. Het idee van diensten zoals 99Designs is dat je geen ontwerper inhuurt maar een ontwerpwedstrijd uitschrijft. Vervolgens ontvang je tientallen of honderden designs, je pikt de beste eruit en je betaalt de ‘winnende’ ontwerper. Zo’n 99Designs faciliteert deze wedstrijdjes via web-based platforms. Een verleidelijk concept in vele opzichten, waaronder de misvatting dat meer keuze ook meer waarde betekent en dat het vaag doet denken aan het soort sociale revolutie waar de populaire tech- en mediablogs over hypen. Reken even mee In de designcommunity wordt gesproken over hoe sle

Tien vreemde opmerkingen van klanten

"Mijn vrouw vindt het niet zo mooi." Ik begrijp dat je bevestiging zoekt maar als je de mening van je vrouw, je buurvrouw of de groenteboer echt belangrijk vindt, betrek ze dan in het hele ontwikkelingsproces. Laten we met deze nieuwe stakeholders volgende week een nieuwe afspraak plannen om de briefing, de strategie en alle uitdagingen nog eens onder de loep te nemen. Dan ben ik erg benieuwd naar hun mening en bijdrage. "We vonden jullie portfolio helemaal top. Kunnen jullie voor ons niet iets bedenken wat meer lijkt op wat je hebt bedacht voor Klant X?" Het is grappig dat je dat vraagt want we proberen juist het tegenovergestelde. We kijken naar de individuele behoeften van elke klant om vervolgens met een unieke oplossing op de proppen te komen. Het is zelfs nog grappiger dat je Klant X er nou net uitpikt omdat ze aanvankelijk erg twijfelden over de door ons voorgestelde aanpak. Uiteindelijk heeft het geweldig voor hen uitgepakt. Laten we ons dus niet druk ma