Branding is zeg maar echt mijn ding

Er zijn twee soorten mensen die het eerste afspraakje serieus nemen. Marketeers en middelbare scholieren. Je hebt immers maar één kans om een eerste verpletterende indruk achter te laten. Twee jaar geleden hebben we thuis over de hele begane grond een nieuwe cementgebonden vloer laten gieten. Het eerste afspraakje was fantastisch. Zowel de SEO als AdWords-campagne deed zijn werk, de website klopte inhoudelijk, functioneel en esthetisch. Vooral dat laatste is niet onbelangrijk als je in designvloeren grossiert. In de showroom werden we als vorsten ontvangen, trakteerde de verkoopmedewerker ons op thee met lekkernijen en werd ons het gehele aanbod met veel geduld getoond. Dit klinkt allemaal geweldig maar als consument ben ik veel meer geïnteresseerd in de laatste (inter)actie dan in de eerste. Als je enige waarde hecht aan mond-tot-mondreclame dan geldt dat ook voor jou. Na de klus lieten ze hier een gigantische puinhoop achter. De kleur was verkeerd gemengd, op sommige plaatsen w...

Digital Life: Today & Tomorrow from Neo Labels on Vimeo . Een overzicht van het internet van nu en een kijkje in de toekomst van het (social) internet van 2015. Ben nog niet zo zeker van de 'vertical social networks' maar hey, wie wil (en kan) er nou zo ver vooruit kijken. Full screen, achterover leunen en met koffie of thee naar keuze in de hand het lekkerst.

Ik ben niet zo’n wedstrijdjesmens, maar ik kan me wel voorstellen dat anderen het leuk vinden. Misschien vind jij het wel wat om je gezicht vol te duwen met zoveel mogelijk gevulde koeken op de plaatselijke braderie. Of vind je het amusant om elke twee jaar een poule bij te houden vanwege het lopende EK of WK voetbal. Wat het ook is, een wedstrijdje gaat meestal over ‘leuk’. We doen het allemaal wel eens, maar tenzij je topsporter bent is je manier van leven waarschijnlijk op geen enkele manier afhankelijk van een wedstrijd. Toch zien veel mensen het reclamevak op die manier. Omdat we het opnemen tegen andere bureau’s, of omdat het leuk lijkt om te doen, of omdat hetgeen we bedenken en maken er zo leuk uitziet. Het is niet zo moeilijk te begrijpen dat veel mensen onze industrie op die manier beschouwen. De output waar we voor verantwoordelijk zijn oogt meestal kleurrijk en opvallend en is daarom schijnbaar op een aangename manier voortgebracht. Het zal je verbazen, maar het is gew...

Art & copy-teams bestaan al bijna net zo lang als dat er reclamebureau's zijn. Het idee van creatieve teams is zo'n 60 jaar geleden geïntroduceerd door Bill Bernbach (van DDB, Doyle Dane Bernbach) toen hij zich realiseerde dat wanneer je art directors en copywriters samen liet werken, het simpelweg betere advertising opleverde. Reclamebureau's spinden garen bij de creatieve denkkracht van de teams en de ene na de andere briljante vondst vond zijn weg naar krant, magazine of televisiescherm. Nu, tientallen jaren later is er bij het traditionele reclamebureau weinig veranderd. Terwijl de wereld om ons heen in geen enkel opzicht lijkt op die van toen, staan art en copy nog steeds fier op hun sokkel en hebben onverminderd het alleenrecht op toegepaste creativiteit binnen het bureau. De account manager vervult zijn functie nog altijd als lokettist van al dat creatieve snoepgoed voor de verwende klant, die de grootst mogeljke portie consumentenaandacht bij hem koopt. Maa...

Om een goed idee bekend te krijgen bij het grote publiek moet iemand het verspreiden. In donkere tijden (zeg maar zo’n tien jaar geleden) was adverteren de enige manier om je ideeën of spullen op grote schaal aan de man te brengen. Hoe meer geld je erin pompte, hoe meer je rommel werd blootgesteld aan het publiek. Vandaag de dag is het de absolute natte droom van de zwetende marketeer om de boodschap viraal, oftewel gratis, oftewel via tovenarij verspreid te krijgen. Want dan gaat het tenslotte vanzelf en snel. *kuch* Maar wat interessant is maar vaak wordt vergeten is dat verschillende producten en ideeën ook door verschillende groepen mensen worden verspreid. Er is nou eenmaal geen professionele vereniging van ideeënverspreiders , met voor de rest allemaal passievelingen. Als je authentieke kleine Italiaanse restaurantje ineens immens populair wordt dan komt dat door al dan niet professionele recensenten. Mensen die niets liever doen dan praten over de ultieme smaakbeleving, d...

Stel je droomt over uitblinken in wat je doet. Dat is vast niet zo lastig voor te stellen (misschien ben je al een guru, een leider, een heerser - sla deze post dan snel over) maar je weet ook dat het noeste oefening vergt om ergens echt goed in te kunnen zijn. Het probleem is dat we slechts een beperkt aantal uren per dag hebben om te oefenen. Laten we dat aantal uren voor dit rekenvoorbeeld eens op acht zetten. Acht uur per dag die je werkelijk in je kunde en kunsten kan investeren. Heb je 'm? Hou vast. Zet nu direct je tv op Marktplaats of breng 'm naar de kringloopwinkel en hou zo'n twee dagelijkse uurtjes over voor schnabbels, netwerken en studie. Vermenigvuldig dit met een jaar en je steekt zomaar 90 extra werkdagen in je ambacht. Ne-gen-tig. Dat komt neer op zo'n drie jaar extra oefening per decenium. Wow. Boer Zoekt Vrouw, Champions League en Topgear zijn de grootste hinderpalen tussen mij en mijn dromen.

Marketing- en communicatiemanagers houden zo van hun merk dat ze hun logo's het liefst aan zoveel mogelijk mensen laten zien. Zoals nieuwbakken ouders niets liever doen dan hun vrienden en collega's bombarderen met honderden babyfoto's. Voor de mensen die mij volgen op Twitter of Facebook: vergeef me. Op deze blog zal ik je er - na vandaag - niet meer mee lastig vallen. Want een paar van die babyfoto's bekijken is nog leuk, maar daarna is elke 'Ah gossie', 'Oh wat een snoepie!' of ingedrukte 'Like'-button slechts een uiting van beleefdheid.* Gebruik je logo om je oganisatie of merk te identificeren maar maak er daarna geen obstakel of obsessie van. Deze prettige vorm van zuinigheid stelt je in staat om je volledig te focussen op je publiek en hoe je hun leven een beetje leuker kunt maken. * Oma's en opa's zijn uitgesloten van deze generalisatie.

"Mijn vrouw vindt het niet zo mooi." Ik begrijp dat je bevestiging zoekt maar als je de mening van je vrouw, je buurvrouw of de groenteboer echt belangrijk vindt, betrek ze dan in het hele ontwikkelingsproces. Laten we met deze nieuwe stakeholders volgende week een nieuwe afspraak plannen om de briefing, de strategie en alle uitdagingen nog eens onder de loep te nemen. Dan ben ik erg benieuwd naar hun mening en bijdrage. "We vonden jullie portfolio helemaal top. Kunnen jullie voor ons niet iets bedenken wat meer lijkt op wat je hebt bedacht voor Klant X?" Het is grappig dat je dat vraagt want we proberen juist het tegenovergestelde. We kijken naar de individuele behoeften van elke klant om vervolgens met een unieke oplossing op de proppen te komen. Het is zelfs nog grappiger dat je Klant X er nou net uitpikt omdat ze aanvankelijk erg twijfelden over de door ons voorgestelde aanpak. Uiteindelijk heeft het geweldig voor hen uitgepakt. Laten we ons dus niet druk ma...

Korte film van Joep van Osch en Casper Eskesover over digitale zelfmoord. Van Osch concludeerde dat het niet aan zijn relatie met zijn vader lag, maar aan Facebook. Hij besloot zijn eindfilm voor het tweede jaar van de Filmacademie aan het onderwerp te wijden. Hij wilde met filmische middelen laten zien hoe absurd Facebook eigenlijk is. Door zijn Facebook-vrienden hun status updates voor de camera op te laten lezen, bijvoorbeeld. "Als je die status updates visualiseert, krijgen ze iets heel onmenselijks," vindt hij. Trieste gedachten "Pas door de film te maken kwam ik er achter wat mij eigenlijk zo stoort aan Facebook. Voor veel mensen draait het gewoon om bevestiging. Ze willen graag een profiel hebben met veel vrienden en leuke foto’s en status updates. Maar het is heel kunstmatig. Ik merkte het ook bij mezelf: ik accepteerde mensen als vriend die ik niet goed kende, omdat ik er graag meer wilde hebben. Dat zijn toch redelijk trieste gedachten."

Je kent ze wel, de mensen die 'je' nodig hebben. Want daar schuilt vaak een gevaarlijk misverstand. Ongezond levende mensen hebben geen lidmaatschap van de sportschool. Bedrijven met een bedenkelijke reputatie of slechte communicatie geven geen geld uit aan een betere campagnes. Gozers die hele dagen in een trainingsbroek rondlopen kopen geen pakken. En mensen die meer dan geregeld naar McDonalds gaan eten geen biologisch voedsel. Hoe goed dat ook voor hen zou zijn. Om te slagen 'in de reclame' moet je bepalen wie echt wil hebben wat jij verkoopt.

De wereld en onze geschiedenis worden gedefinieerd door verhalen. Verhalen zijn onder ons sinds het prille begin van communicatie tussen mensen. Van grotwanden en persoonlijke anekdotes tot lange vertellingen rondom het kampvuur. Verhalen bleven evolueren met hetzelfde doel, ongeacht het tijderk: het delen van ervaringen, om anderen iets te leren en om tradities door te geven. Vandaag de dag communiceren we wel wat anders. Informatie versplinteren we over een selectie van (massa)media en kanalen en reist via altijd veranderende technologie naar het einddoel. De boodschap wordt verdund, gekloond en verdraaid. Of gecomprimeerd naar fragmentjes van minder dan 140 karakters. We zijn daardoor een beetje de persoonlijke 'touch' verloren die emoties echt kan aanwakkeren en voor sympathie of compassie zorgt. Door het gebruik van storytelling kunnen we de fragmentjes weer samenvoegen naar een geheel. Het stelt ons in staat om ons weer aan elkaar te knopen als echte mensen, niet ...

Frank is een übercreatief. Hij heeft grijs haar, een charmante lach en draagt een blitse bril met een dik donker montuur. Hij is intelligent, zelfbewust en zeer welbespraakt. In een ruimte vol stropdassen merkt iedereen hem op en hangt men als makke lammetjes aan zijn lippen. Op een dag kwam ik hem tegen op straat. Gevat en welbespraakt als altijd maar hij droeg zijn haar een behoorlijk stuk langer en hij had een minder opzichtige bril op zijn neus. Ik betrapte mezelf erop dat het praatje op straat me op een of andere manier minder boeide dan vroeger. Behalve twee minuscule aspecten van zijn verschijning was er niets veranderd. Maar toch was het genoeg om me van zijn boodschap af te leiden. Wat je zegt is vaak minder belangrijk dan wat men hoort. Of ziet.

Unieke opname uit 2006 van "This is broken", een eenmalige presentatie (of optreden, zo je wilt) van Seth Godin over falende boodschappen, producten of diensten. Oftwel: "it's broken". Seth Godin at Gel 2006 from Gel Conference on Vimeo .

Je hoort het vreemd genoeg nog te vaak: bedrijven die het gebruik van sociale media op kantoor verbieden. Uit onderzoek blijkt dat 54% van de bedrijven sociale netwerken zoals Facebook, Twitter en Hyves compeet afschermen op de werkplek, terwijl een 35% op een of andere manier het gebruik gelimiteerd heeft. Dan blijft dus slechts 11% van alle bedrijven over die helemaal geen restricties op het interne netwerk heeft doorgevoerd. Dat percentage is stuitend laag en dit fenomeen hebben we al eerder gezien. Nog niet zo heel lang geleden was iets soortgelijks aan de hand met het gebruik (toen nog 'privégebruik' genoemd) van diensten zoals Hotmail, Google en Yahoo op de werkplek. Een aantal jaren daarvoor werd zelfs het hele internet gebanned van de werkplek. En het zijn niet alleen bedrijven die constant de rem erop trekken, ook op scholen verbieden docenten mobieltjes in het klaslokaal vanwege de internettoegang die zo'n beetje alle toestellen tegenwoordig hebben. ...

Als je een logo en een huisstijl nodig hebt voor je bedrijf of merk, dan kan dat op verschillende manieren. Ik geef hier even wat opties. Wil je uit meerdere conceptontwerpen kunnen kiezen waarna een fase volgt van finetuning en consistente uitontwikkeling, dan werk je nauw samen met een getalenteerde ontwerper (zoals met een van de gasten of gastinnen van VIS bijvoorbeeld). Want die zijn door karrevrachten ervaring gepokt en gemazeld en hebben al tientallen grote en kleine identities succesvol geïntroduceerd of 'getouched'. Je kunt je logo-ontwerp ook crowdsourcen . Lekker hip en helemaal 2.0. Ik wijs je met alle plezier de weg naar tientallen communities waar 10.000 of zelfs 100.000 'designers' letterlijk op jouw opdracht zitten te wachten, zodat je het logo van je voorkeur kunt kiezen uit een geweldige oogst van 260 concepten. Gewoon vanuit je luie stoel. Moet je wel even wat tijd vrijmaken om al die 260 concepten te reviewen en er netjes feedback op te geve...

Creatieve types hebben een groot probleem. Ze hebben zoveel fantastische ideeën, maar de meeste ervan zien nooit het daglicht en sterven een vroege en gruwelijke dood. Waarom? Omdat hun eigen creatieve gewoonten vreselijk in de weg zitten. Want de constante stroom, nee brij aan nieuwe ideeën belemmert dat hun ideeën uberhaupt fatsoenlijk worden uitgevoerd. Het is bijna medelijwekkend. Daarnaast zijn ze ook nog eens bijzonder snel afgeleid. Hun aandacht verslapt al bij de eerste gedachten richting alweer het volgende idee. Uiteindelijk staken ze veel projecten halverwege. Of het nou hun eigen website, een new-business formule of dat boek is wat ze altijd al hadden willen schrijven; de meeste projecten verliezen snel vaart en worden een bron van frustratie. En de ideeën belanden uiteindelijk als kladje in de la. Tijdens mijn 18 jaar in het vak heb ik veel van deze geliefde soortgenoten ontmoet en hun (en mijn eigen) gedrag, gewoonten en tekortkomingen goed in me opgenomen. So...

Ik ontmoet geregeld mensen die roepen dat ze 'iets met een viral' willen. Maar in werkelijkheid willen ze dat helemaal niet. Ze vinden alleen maar dat het erg grappig zou zijn als ze wat goedkope publiciteit zouden krijgen door een beetje origineel te doen. De meesten zijn namelijk helemaal niet bereid het daadwerkelijk te laten gebeuren. Want het betekent niet alleen dat ze iets moeten zien te bedenken wat het merk echt past, maar ook dat ze hun nek moet uitsteken en dat ze de controle voor een deel uit handen gaan geven. En er is absoluut niets wat zo veel commitment van een mens vraagt dan dat. Dus vergeet het nou gewoon als je het niet meent. Sterker nog, gebruik het woord 'viral' nooit meer, behalve als het jeukt en je er als de sodemieter mee naar je huisarts moet. In plaats daarvan, trakteer je publiek gewoon op iets van waarde. Maak gewoon iets goeds. Okee? Afgesproken.

Traditionele reclamebureaus zitten in zwaar weer. De wereld om hen heen verandert snel, maar de bureaus veranderen niet snel genoeg mee. En dat is best sneu. Hieronder - in willekeurige volgorde - een aantal zeer bruikbare tips van klanten aan het reclamebureau. Aanvullingen zijn van harte welkom. Vergaar meer kennis over 't (type) product en de productcategorie van je klant dan je klant zelf in huis heeft. Minder praten, meer luisteren. Wees een partner, geen leverancier. Zorg dat je de markt van je klant echt kent. Social media-kennis is een must. Reageer snel en professioneel op verzoekjes. Absoluut geen lagen meer tussen de klant en je creatieven. Wees goed voor je personeel. Zorg dat je voldoende expertise in huis hebt over de industrietak waaraan je verkoopt. Hou het simpel en praat niet zoveel jargon. Neem gepassioneerd personeel aan die wat mee heeft gemaakt, maakt niet uit wat. Diploma's zijn geen match voor ervaring, creativiteit en passie. Blijf entho...

Gek genoeg zijn de meeste marketeers, communicatiespecialisten en reclamecreatieven gefixeerd op visuele uitgangspunten voor communicatie. Maar geur en geluid prikkelen de zintuigen het meest bij het bouwen van een merk. Dat wist en verkondigt dè guru op het gebied van neuro-marketing Martin Lindstrom al lang. Lindstrom baseert zijn claims op 's werelds bekendste neuro-marketing studie, waarbij gedachtenpatronen van duizenden consumenten werden gescand en gemeten terwijl ze werden blootgesteld aan verschillende merken. En dan ging het niet alleen om tekstuele en visuele prikkels maar ook om geurtjes en geluidjes. In een van zijn vele bevindingen beschreef hij hoe het beluisteren van de bekende Nokia gsm-ringtone veel mensen letterlijk misselijk maakte. Omdat ze hen deden denken aan werk en het halen van deadlines. De studie wijst ook uit dat sex niet meer zo verkoopt als dat 't vroeger deed. Blijkbaar is het effect verdund doordat we tegenwoordig zo vaak worden blootgest...

Is het je opgevallen dat elke auto een logo heeft? Duidelijk in het zicht bedoel ik? Okee. Spijkerbroeken? Ook. Werkschoenen? Mwoa nee die niet zo. Computers? Zeker. Telefoons? Yep. Stropdassen? Niet in het zicht. De meeste sieraden? Die ook niet. Dat is grappig, want je zou hoogstwaarschijnlijk geen 300 Euro extra willen betalen voor een logootje op de kontzak van de pantalon van je nieuwe pak maar wel voor eentje op je nieuwe flatscreen TV. Potloden. Ja. Eten? Hmm, ja misschien bij M&M's want die neppers smaken naar chemisch suiker. Horloges? Zeer zeker wel, maar de meeste meubels die in je woonkamer staan zijn merkloos. Is een logoloze auto minder waard dan een 'normale'? Waarom vinden we dit niet alleen normaal, maar accepteren we het - sterker nog - houden we ervan? Blijkbaar is het geen potlood, maar is het een lifestyle.